W piątek wieczorem w wieku 84 lat odszedł od nas Umberto Eco. Informacje o śmierci Eco podał dziennik „La Repubblica”, powołując się na rodzinę pisarza.
Umberto Eco był semiotykiem i filozofem, ale zasłynął przede wszystkim dzięki swoim esejom, a także monumentalnym i wybitnym powieściom. Czytelnicy cenili jego niepowtarzalny styl i sposób budowania narracji.
Imię róży” (opublikowane w 1980 r.) to najbardziej doceniony na świecie tytuł pisarza. Ukazał się w ponad 31 milionach egzemplarzy. Została przetłumaczona na 44 języki i stała się światowym bestsellerem.
Eco podkreślał, że pisze książki dla czytelników „na dwa tysiące najbliższych lat”. – Piszę z myślą o okresie, gdy tych, którzy mnie krytykują, nie będzie już na świecie – mówił w wywiadzie dla dziennika „La Repubblica” z okazji 80. urodzin.
Umberto Eco jest autorem powieści takich jak „Wahadło Foucaulta” (1988), „Wyspa dnia poprzedniego” (1994), „Baudolino” (2000), „Tajemniczy Płomień królowej Loany” (2004) oraz „Cmentarz w Pradze” z 2010 roku.
Niezliczona ilość książek w domu Lingwisty
W swoim domu w Mediolanie i domku letnim w Urbino miał zgromadzić ponad 45 tysięcy książek. Nie stronił od polityki. Bardzo często uczestniczył w spotkaniach intelektualistów, artystów, którzy sprzeciwiali się z polityką Berlusconiego.
Jako semiotyk znany był badań wszelkich przejawów cywilizacji poprzez ich ujęcie w kategoriach znaku w otoczeniu innych znaków i ich powiązań. Jest doktorem honoris causa kilkudziesięciu uczelni[ w tym polskich] i laureatem takich nagród jak: Premio Strega, Marshall McLuhan Award – Unesco Canada and Teleglobe, Premio Bancarella, Kenyon Review Award oraz komandorem francuskiej Legii Honorowej.
Jak wyglądało życie Umberto Eco?
Pisarz urodził się 5 stycznia 1932 r. w Alessandrii we włoskim Piemoncie. Studiował średniowieczną literaturę i filozofię na Uniwersytecie w Turynie. Poświęcił się karierze akademickiej. Począwszy od lat 60. wykładał w Turynie, Mediolanie, Florencji i w Bolonii, gdzie w 1975 roku otrzymał katedrę semiotyki i został profesorem zwyczajnym. To również na uniwersytecie bolońskim kierował Instytutem Komunikacji i Rozrywki DAMS i prowadził zajęcia z teorii mediów i komunikacji. Analizował największe fenomeny środków przekazu i kultury masowej, między innymi postać Jamesa Bonda oraz popularne komiksy, których jest wielkim znawcą.
Pod koniec życia był profesorem Uniwersytetu Bolońskiego, kierował Wyższą Szkołą Studiów Humanistycznych. Miał za sobą także etap pracy w telewizji. W 1956 r. wygrał konkurs w telewizji RAI, która szukała reporterów i dziennikarzy, mających w zamierzeniach kierownictwa ją „odmłodzić”. Pracował w redakcji katolickiej i zajmował się programami dla dzieci z udziałem słynnej włoskiej postaci-maskotki, myszki Gigio.
W latach 1959-75 Umberto Eco pracował jako redaktor znanego wydawnictwa Bompiani. To w nim wydaje wszystkie swoje książki. Jego nakładem w 1962 roku ukazał się esej „Dzieło otwarte”, którego międzynarodowy sukces zaskoczył także samego autora. Duże poruszenie w kręgach krytyki wywołała przedstawiona tam koncepcja semiotycznej analizy dzieła sztuki. To ta publikacja zapoczątkowała sławę Eco, wykraczającą poza granice Włoch.
Źródło: PAP